آزارم میدهــی ؛

بـــــه عمـــــد ...یـــا غیرعمــــد خــدا میدانـــــد...

امــا من آنقــــدر خستــــه ام ,

آنقدر شکستـــــه ام که هیچ نمی گویـــم ...

حتـــــی دیگـــــر رنجیـــــدن هم از یادم رفتــــه است ...

اشـک میریــــزم ...

سکـــوت میکنــــــم و تــــو ...

همچنــان ادامه میدهــی...

نفرینــت هم نمی کنـــــم ...

خیالت راحــتـــــ . . .

شکســـــته ها نفرین هم بکــنند ،

گیرا نیســـت …!

نـــفرین ،

ته ِ دل می خـواهد

دلِ شکســـته هـم که دیگر

ســــر و ته ندارد....